Bordello

Fuhuşumuzun fahişliği

Dil toplumu yansıtır. İnsanlık tarihinin değişik dönemlerinde öne çıkan sözcükler o yüzyıllarda hangi kavramın ağır bastığını gösterir.

Avlanma çağında; kovalamak, yakalamak, vurmak...

Tarım çağında; sürmek, ekmek, biçmek...

Fetihler çağında; yemek, yıkmak, zapt etmek...

Çağımızda?

Tek kavram ve onu dile getiren tek sözcük her şeyin üstünde: Satmak!

Ne kadar satarsanız o kadar kârlı, o kadar başarılı, o kadar güçlüsünüz.

Tamam da, neyi satarsanız?

Ürettiğiniz malı ya da hizmeti.

İş orada kalırsa, el değiştiren şey yalnız alıcıyla satıcıyı ilgilendiriyorsa, mesele yok.

Ama çocuğunuzu satmaya, devlet sırrı satmaya, onur satmaya kalkarsanız?

O zaman işin rengi değişir, toplum çıkarı konusu gündeme gelir, satıcılık becerisi ahlak ve yasak duvarlarına çarpar.

En büyük felaket ise o duvarların yıkılmasıdır.

Ahlakı hiçe sayıp onurlarını satanlara tarih boyunca çok rastlanmıştır. Çağımızın özelliği bunun alabildiğine genelleşmesi, normal sayılmaya başlanması, yeterince kârlı olursa hayranlık uyandırıp itibar sağlamasıdır.

Kâr kavramını tüm değer yargılarının üstüne çıkarma hastalığının kaynağı kapitalist ülkelerdir. Ama oralarda toplumlar o illeti bir ölçüde sınırlayan ilaçları da bulmuş, kullanmaya çoktan başlamışlardır.

Biz ise kapitalizmi yüze göze bulaştırarak yeni yeni öğrenmekteyiz. Henüz hastalıklarını teşhis edip giderme aşamasına gelemedik. Toplumumuzun çatlayan ar damarı o yüzden dikiş tutmuyor.

Fahişelik için "dünyanın en eski mesleği" derler. Bundan maksat kadının kendini satmasıdır.

Peki bir ülkenin politika, bürokrasi, medya, hukuk, eğitim gibi alanlarında bile üst katlara tırmanmış anlı şanlı erkeklerin gitgide genişleyen bir bölümü kendilerini satmaya başlarlarsa, buna ne ad vermeli?

"En yeni meslek" mi?

Yazık ki toplumumuz o meslekte uzmanlaşma yolunda.

Duruma ayna tutarak Türkiye'yi kötü yoldan çıkarmaya çalışmak tiyatromuzun da görevidir.

"Bordello" bunun bilinciyle yazıldı.

Refik Erduran

Tiyatro arşivi

Oyuncular